Dennis Tyfus

Wanneer het duo Laurel en Hardy in een uitzichtloze positie verzeilt, zegt de knorrige dikke ‘Well, here’s another nice mess you’ve gotten me into’. Deze uitspraak past bij de quasi ongrijpbare, anticonformistische persoonlijkheid van Dennis Tyfus.

Het werk bestaat uit een amalgaam van uiteenlopende activiteiten. Hij tekent, schildert, fotografeert met wegwerpcamera’s, filmt, speelt noise muziek, zingt, parodieert, produceert grammofoonplaten en CD’s, creëert kunstenaarsboeken en tijdschriften, maakt collages, is een rasbloed performer ‘met moeilijke voeten’, heeft een radioprogramma op Radio Centraal in Antwerpen en archiveert zijn oeuvre in het overkoepelende label ‘Ultra Eczema’. Daar hij ook concerten organiseert in Gunther (een werk en concertruimte die hij samen met Vaast Colson leidt) en in Scheld’Apen (een in 1998 gekraakt pand dat concertpodium en kunstenaarswerkplaats is), wordt Tyfus een artistieke duizendpoot met een ‘do-it-yourself-philosophy’.

Hij presenteert hectisch werk als een normaal mediabeeld waarin een onderhuids commentaar zit op clichés die woekeren in officiële mediabeelden. In een korte actie op video ‘Feast whisper pants at Stella Lohaus Gallery’ roept Tyfus naar Vaast Colson ‘Moet U pipi doen Jacques? Moet u pipi doen Jacques?’. De actie luidt de terugkeer in van het lachende beest (de grijnslachende Colson). De algemene vraag luidt: is dit een terugkeer naar het kinderstadium, is dit mythologiekritiek of een les in de communicatieve waarde van het plassen? In ‘Ik heb moeilijke voeten’ stapt hij met twee witte sokkels aan zijn voeten moeizaam en zuchtend over het zebrapad. Het probleem van ‘moeilijke voeten’ verbindt hij met een ontheiliging van de sokkel als verplicht altaar voor kunst.

Dergelijke bizarre vragen worden gesteld bij het kijken naar Tyfus wereld. Volgens de kunstenaar bouwt hij aan een vanzelfsprekend project waarin extremen elkaar ontmoeten. In de tekeningen en collages schuilt een agressieve factor die grimmigheid en zuivere hartstocht integreert. Vanuit het arceren, traceren, meanderen en een eigenzinnig pointillisme ontstaan drukke, onrustige tekeningen met dikke katten, statische beren, druipende aardbewoners en ruimtes die exploderen in onvoorspelbare richtingen. De burleske overdrijving, met een erotische input en groteske pointes, bepaalt dit licht sadistische universum. We zitten in een emotionele roetsjbaan die passeert langs ‘Alice in Wonderland’, Robert Crumb en Walter Swennen. De personages zijn boosaardig en slim en weten dat er in wezen niet zoveel te lachen valt. Toch is de satire nooit ver weg.

De oorsprong van dit alles heeft te maken met de skatecultuur van de jaren 80 en 90. Tyfus voelde zich bevrijd door het uithuizig zijn en ongecontroleerd je goesting doen. De skater lijkt op een moderne incarnatie van de flaneur van Baudelaire. Hij verwijst tevens naar magazines in eigen beheer, met internationaal beeldmateriaal, zoals ‘Le Dernier Cri’, ‘NAZI KNIFE’ en ‘Paper Rodeo’, waar werk van Tyfus in opgenomen is.

Tyfus werkt in een lijn van speelse anticultuur die loopt van Dada tot Fluxus, van de Internationale Situationisten tot de necrofiele automatische gebaren van de vroege New Wave. Op de bewering dat dit werk rauw en agressief is, antwoordt Tyfus: ‘Er zit ook een soort van debiele lichtheid in mijn werk, die ik eerder grappig dan gewelddadig vind’.

Dennis Tyfus ziet deze solotentoonstelling in Be-Part als een ideale gelegenheid om een heel aantal zaken van zijn oeuvre samen te voegen. Naar aanleiding van het nieuwe – op maat van Be-Part gemaakte project ‘Relax Most of Your Muscles’ – verschijnen enkele nieuwe edities, waaronder een kunstenaarsboek en een vinylplaat, onder het label Ultra Eczema.